Weblog Londen
15 t/m 18 april 2019









 In dit weblog alleen maar onze eigen teksten, reacties zijn niet mogelijk.
Klik op de foto's om ze te vergroten, klik er nogmaals op om ze weer te verkleinen.


 de voorbereiding


Op 23 april 2019 werd Lia 65 jaar en om dat te vieren heb ik gezocht naar een bijzonder uitje, dat past bij deze bijzondere leeftijd. De voorstelling van De Muizeval/The Mousetrap van Agatha Christie draait in Londen al sinds 1952 en heeft dus, net als Lia, ook al de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Omdat zij een ontzettende liefhebber is van toneel en theaterbezoek leek dit een leuk idee. We gaan met de trein. Op de heenreis 3 overstappen: Van Maarssen naar Utrecht CS, dan de intercity naar Rotterdam CS, vanuit Rotterdam de Intercity Direct naar Brussel Zuid/Midi en daar stappen we dan op de Eurostar, die ons via de kanaaltunnel naar London St. Pancras International brengt. De terugreis is iets simpeler omdat de Eurostar rechtstreeks van Londen naar Rotterdam rijdt, dus dat scheelt een overstap in Brussel. We logeren in het hotel Point A Kings Cross-St Pancras, dat ligt op ongeveer 500 meter afstand van de trein- en metrostations St.Pancras en King's Cross. Een goede uitvalbasis dus om een paar dagen de stad te bezoeken.   We zijn al een paar keer eerder in Londen geweest en hebben bij die gelegenheden ook al een heleboel bezienswaardigheden en toeristische attracties bezocht. Deze keer zijn we er maar voor twee volle dagen waarvan we ook nog een middag in het theater zitten. Er zijn echter nog veel plekken in Londen, die we nog niet hebben gezien.

Ik heb vrijwel alles vanuit Spanje geregeld, waar wij op dat moment de winter doorbrachten. De reservering van het hotel via Trivago-Booking.com, de treinreizen via Treinreiswinkel.nl en de kaartjes voor De Muizeval rechtstreeks bij St. Martin's Theatre zelf. Daarnaast moest ik ook nog iets regelen voor de verzorging van de katten, terwijl wij weg zijn, en dat allemaal zonder dat Lia er iets van wist. Maar met wat hulp van Tiny en Wendy is het allemaal gelukt. Pas een week voor vertrek heb ik Lia ingelicht en de verrassing was dan ook compleet.

Hieronder alvast een paar plaatjes van het internet:




 maandag 15 t/m donderdag 18 april: het weer

 15-16ºC.   Over het weer kunnen we vrij kort zijn: Het is alle vier de dagen droog geweest. Bewolkt met van tijd tot tijd een "knipoog van de zon", om het maar eens met de woorden van een bekende weervrouw te zeggen. Niet te warm, maar zeker ook niet te koud. Kortom, het beste weer dat je maar kunt hebben om een stad te bezoeken.


 maandag 15: de heenreis


De route en de treinen hebben we hierboven al genoemd, maar er zijn natuurlijk altijd bijzonderheden te vertellen. We zijn om even voor 11:00 uur van huis af gegaan. Dat was een uur eerder dan strikt noodzakelijk, maar vanwege het aantal overstappen wogen de extra wachttijden onderweg wat ons betreft zeker op tegen het risico, dat we ergens een aansluiting zouden kunnen missen. We zijn begonnen met de bus naar station Maarssen. Wachttijd bij de bushalte: 10 minuten en dat busritje duurt ook ongeveer 10 minuten. Dan ongeveer 20 minuten wachten op station Maarssen. De sprinter naar Utrecht CS doet er ongeveer 10 minuten over. Op Utrecht Centraal hebben we ongeveer 25 minuten gewacht op de Intercity naar Rotterdam, reistijd iets meer dan 40 minuten. In Rotterdam was er even consternatie, want de trein naar Brussel zou moeten vertrekken vanaf perron 4, maar terwijl we daar stonden te wachten, werd het informatiescherm aangepast: De trein vertrekt vanaf perron 2. Dat was nog geen probleem, maar vervolgens werd er via de geluidsinstallatie nog 2x omgeroepen, dat de trein naar Brussel tóch vanaf spoor 4 zou vertrekken. Toen waren we letterlijk even het spoor bijster, maar gelukkig bracht de derde mededeling duidelijkheid: We moesten naar perron 2. Door deze "misinformatie" hebben we er geen erg in gehad, dat we ook in Rotterdam een wachttijd hadden van ongeveer 20 minuten. Om 13:10 uur vertrokken we naar Belgie. Met één tussenstop in Nederland (Breda) en zes in Belgie (o.a. Antwerpen) duurde deze reis 2 uur en 10 minuten, aankomst 15:20 uur.
Op het station Brussel Zuid/Midi moesten we ruim 1½ uur wachten. Die tijd hebben we doorgebracht met een wijntje en een spelletje wordfeud. Het inchecken had nogal wat voeten in aarde: De bagage (koffers, jassen, tassen, portemonnees, telefoons en riemen) in bakken door de doorlichttunnel, wijzelf door een "poortje" en daarna een dubbele paspoortcontrole: eerst door een menselijk oog en daarna nog een keer door een scanner.
Na alle plichtplegingen mochten we dan eindelijk in de Eurostar stappen. In deze trein waren er zitplaatsen voor ons gereserveerd: rijtuig 11 (van 15) stoelnummers 47 en 48. We hadden maar een klein stukje raam naast ons, maar het was genoeg om buiten te kunnen kijken. We zijn om 16:55 uur vertrokken, hebben nog 7 minuten stil gestaan in Lille en 5 minuten in Ebbsfleet. Tussen die twee stations zijn we in 23 minuten door de kanaaltunnel gereden. Toen we daar uitkwamen konden we onze horloges een uur terug draaien en daardoor was de aankomsttijd in Londen niet 19:06 uur, maar 18:06 uur.
Een minpuntje nog over de Eurostar: In de trein hangen mooie informatieschermen, die ongetwijfeld heel veel geld gekost hebben, maar er werd niet meer op getoond dan het bedrijfslogo van Eurostar en de tijd. Toen ik daar naar vroeg aan een in het rijtuig rondlopende treinmedewerker, kreeg ik als antwoord: Hoezo? Wat voor informatie zou je dan willen hebben? Nou..., de snelheid van de trein bijvoorbeeld, de tussenstations en de resterende reistijd. Maar daar zag hij het nut allemaal niet van in en bovendien wist hij te vertellen dat zij het systeem niet konden bedienen. Lekker klantvriendelijk hoor.

Totale reistijd: ongeveer 8 uur, waarvan bijna 5,5 uur rijdend en ongeveer 2,5 uur aan wachttijd.



 in en om het hotel


Het Point A Hotel ligt inderdaad op loopafstand van het station, dat viel in ieder geval mee. Wat beslist niet mee viel, dat was onze kamer. Het was, met grote afstand, de allerkleinste hotelkamer waar we ooit in hebben geslapen. Soms klagen we nog wel eens over het feit dat er maar één stoel in een 2-persoonskamer aanwezig is, maar zelfs die ene stoel was hier niet en er was ook geen plaats voor. Een kast om onze kleding in op te hangen was er ook niet, we moesten het doen met een paar hangertjes aan de muur en de rest van onze kleding en spullen moest noodgedwongen in de koffer blijven liggen. Toen ik deze kamer boekte, had ik juist het idee gekregen van een ruime kamer. Natuurlijk weet ik ook wel, dat er voor foto's in reclamefolders en internetpagina's veel met groothoeklenzen wordt gewerkt, maar waar ik op dat moment geen erg in had, dat was een grote spiegel, boven het hoofdeinde van het bed, waardoor de kamer wel 2x zo groot leek als hij in werkelijkheid was. Lia vond ook nog eens dat het bed niet lekker lag.
Hoe dan ook, wij hebben ons er maar in geschikt, tenslotte was het maar voor 3 nachten en veel meer dan de nachten zouden we er toch niet doorbrengen. Er waren overigens ook wel een paar pluspuntjes hoor: Er was een kluisje in de kamer, de badkamer met inloopdouche was prima in orde, dat gold ook voor de WIFI-verbinding en het personeel was uiterst vriendelijk. Een ontbijt hadden we niet mee gereserveerd, omdat we daar op de dag van vertrek geen tijd voor zouden hebben. Dat was volgens de receptionist geen enkel probleem, want we konden gewoon aanschuiven en het bedrag ter plekke afrekenen. Toen we echter de volgende ochtend hadden ontbeten, heeft niemand ons de rekening gepresenteerd en er is ook niet naar ons kamernummer gevraagd, dus we zijn zo naar buiten gelopen. Lekker puh... als compensatie voor de veel te kleine kamer.
Op de foto van het hotel is nog net te zien, dat het aan een erg drukke straat ligt. De Engelsen staan over het algemeen bekend als vriendelijk, beleefd, behulpzaam en geduldig en dat was ook deze keer het geval, maar van al die goede eigenschappen blijft vrijwel niets over als je ze achter het stuur van een auto zet, want dan gedragen ze zich net als Nederlandse automobilisten: ze rijden te hard, remmen te laat, parkeren a-sociaal én... als ze moeten stoppen voor een verkeerslicht, dan laten ze de voetgangers-oversteek niet vrij, dus je moet altijd tussen de auto's door laveren om aan de overkant te komen.


 maandag 15 april: de avond


Nadat we ons, zo goed als het kon, in het hotel hadden geïnstalleerd zijn we teruggelopen in de richting van het station, want thuis had ik al een leuk Spaans tapas-restaurant gezien: Camino, gelegen aan een binnenpleintje: Regents Quarter. We konden het echter niet direct vinden en een behulpzame Londenaar had nog nooit van het pleintje gehoord. Toch was het vanaf die plek nog maar hooguit 50 meter verder. Tja, Londen is ook wel erg groot en je kunt nu eenmaal niet je hele stad kennen. Het lag inderdaad aan een binnenpleintje, samen met 2 of 3 winkels en er was een behoorlijk terras, waar je heel rustig kon zitten, zonder ook maar iets te merken van het verkeerslawaai uit de straat. Het was echter al te fris om nog buiten te zitten. Binnen was het behoorlijk druk, maar het personeel was attent en snel, dus we hadden in no time een fles wijn en een aantal tapas op tafel staan. Zo konden we even tot rust komen, na een lange reisdag. Terwijl we daar nog aan tafel zaten, sijpelde er iets door over een brand in de Notre Dame in Parijs en terug in het hotel hebben we dan ook meteen de TV aangezet. Een brand is altijd verschrikkelijk, maar deze "raakte" ons extra, omdat wij daar vorig jaar nog hebben rondgelopen. We hebben dan ook nog vrij lang gekeken, maar op een gegeven ogenblik kreeg de slaap toch de overhand.


 dinsdag 16 april


We zijn deze dag begonnen met het (gratis - zie eerder vermeld in dit weblog) ontbijt in het hotel. Het was een continentaal ontbijt in buffetvorm. We hadden de keus uit veel verschillende zoete broodjes/croissants, ontbijtgranen, yoghurts enz. Er waren ook bruine broodjes, maar als je niet van zoet beleg houdt, dan was er alleen een hardgekookt ei beschikbaar. Roereieren, vleeswaren of kaas hebben we niet gezien.
Na het ontbijt zijn we naar het station gelopen en hebben daar eerst, met de hulp van een stationsmedewerker, voor ons beiden een zgn. Oystercard gekocht. Dat is een soort OV-chipkaart, waarop je een bedrag kunt opladen en bijvullen, al naar gelang je nodig denkt te hebben. De card kost £ 5,00 en we hebben er £ 15,00 aan saldo op laten zetten. Een metroritje kost £ 2,40, dus 6 ritten p.p. en dan zouden we nog wat overhouden, maar dat kun je ook weer terug laten betalen. Wij dachten aanvankelijk dat we het aankoopbedrag voor de card zelf wel kwijt zouden zijn, maar dat bleek achteraf toch niet het geval te zijn. De card was geldig voor 2 zones en daarmee zijn alle binnenstad-bezienswaardigheden bereikbaar.
Ons eerste metroritje bracht ons naar Covent Garden. Dat ligt vrij dichtbij het theater waar we 's middags naar toe zouden gaan en onze eerste wandeling was dan ook die kant op, om uit te zoeken waar we precies moesten zijn en hoe we dan het beste konden lopen. Het bleek inderdaad niet ver en ook niet moeilijk te vinden (natuurlijk hadden we ons thuis al enigszins georiënteerd). We hebben bij Starbucks tegenover het theater even koffie gedronken en zijn toen weer teruggewandeld. Onderweg zagen we een restaurant met de naam Belgo, waar met grote letters hun moules-frites werd aangeprezen. We hebben meteen besloten dat we daar vanmiddag zouden gaan eten. Covent Garden is een wijk rondom een voormalige overdekte markt, tegenwoordig een trendy toeristencentrum, met veel pubs/cafés met terrasjes, restaurants, boetieks, straattheater, acrobaten en muzikanten. We waren er in een eerdere vakantie al eens (vrij kort) geweest en vonden het toen in ieder geval erg gezellig. Vanochtend was het blijkbaar nog iets te vroeg, want het was vrij stil op de straten en van enig amusement was dan ook nog geen sprake. In een van de zijstraten vonden wij echter het Londense filmmuseum, waar op dat moment een tentoonstelling was over James Bond en al zijn vervoermiddelen: auto's, boten, vliegtuigen enz. Daar zijn we eerst maar eens binnen gewandeld en hebben er een grote collectie van filmattributen gezien:



Na het museumbezoek, hebben we nog enige tijd rondgelopen op Covent Garden. Het was inmiddels al wat drukker geworden en we hebben nu ook een pantomime-speler en een illusionist op straat bezig gezien. Inmiddels was het al 13:00 uur geweest en we zijn naar Belgo gegaan om te eten. Het bleek in een kelder gevestigd te zijn en het is Belgisch. Als we dat al niet aan de naam hadden gezien, dan had het ons toch zeker op moeten vallen dat er o.a. ook waterzooi en Luikse gehaktballen op het menu stonden. Wij zijn voor de mosselen gegaan en dat is ons prima bevallen. Een van hun topbieren is Trappist en dat is waarschijnlijk de reden waarom alle personeelsleden er in monnikspijen rondlopen. Na deze warme lunch werd het tijd om het theater weer op te zoeken, want de middagvoorstellingen beginnen om 15:00 uur en we willen natuurlijk niet te laat binnenkomen.



Het St. Martins Theatre in West Street is een oud en statig theater, geheel passend bij het stuk Agatha Christie's The Mousetrap uit het begin van de jaren '50. Veel glimmend mahoniehout en donkerrood velours. Wij zaten op rij 3 vlak voor het toneel, want Lia wil altijd graag de gezichtsuitdrukkingen van de spelers goed kunnen zien. Die speciale belangstelling komt waarschijnlijk voort uit haar eigen hobby als amateur-actrice bij de Theatergroep Maskerade. De voorstelling, het decor, de speciale effecten en natuurlijk de spelers, het zag er allemaal fantastisch professioneel uit. Natuurlijk mochten we van het stuk geen foto's maken en na afloop werd het publiek ook verzocht om het plot en de ontknoping niet aan anderen te vertellen. We waren immers "partners in crime" volgens de hoofdrolspeler en dat leek ons een mooie gedachte. Ondanks dat het stuk (uiteraard) in het Engels werd gespeeld, hebben we het verhaal toch goed kunnen volgen, in het begin was het nog wel even wennen, maar gaandeweg ging het steeds beter.

Na afloop van de voorstelling hebben we de metro terug naar King's Cross St. Pancras gepakt en, omdat we 's middags al warm hadden gegeten, hebben we daar, op het station bij Le Pain Quotidien, een goedbelegde boterham gegeten. Inmiddels was de dag al weer ver gevorderd en zijn we naar het hotel teruggewandeld, waar we de rest van de avond op het bed (moest wel, stoelen zijn er immers niet) hebben doorgebracht. Lia met haar Ipad aan de spelletjes en ik heb geprobeerd om de tweede helft van de voetbalwedstrijd Juventus-Ajax te volgen.


 woensdag 17 april


Voor het ontbijt zijn we vandaag bij de buren geweest. The Waterrats, zo heette het. Uiteraard was het daar niet gratis, maar omdat we tot dan toe alleen nog maar buitenlands (Spaans, Belgisch, Frans) hadden gegeten, wilden we ook nog wel een keer Engels eten. En wat is er dan Engelser dan een "Full English" ontbijt met worst, bacon, bonen, roereieren, tomaat, champignons, een aardappelkroket, toast en zwarte koffie. Lia nam alleen de toast en de eieren en dronk daar thee bij. Het smaakte voortreffelijk hoor, maar ik had wel het gevoel, dat ik al meteen voor de hele dag genoeg had gegeten.

Na het ontbijt zijn we naar het station gelopen en hebben daar de metro naar South Kensington genomen. Nadat we daar uit de trein zijn gestapt, hebben we misschien nog wel 500 meter onder de grond gelopen, voordat we terug naar het straatniveau konden. We zijn uiteindelijk vlak bij het Natural History Museum boven gekomen en dat was meteen ook ons reisdoel van vandaag. Het is echt een giga-groot en heel mooi oud gebouw. Maar wat een drukte, het leek wel of alle scholen in Londen vandaag vrij hadden gekregen om dit museum te bezoeken. De tentoonstellingen gingen vooral over de aarde en haar bodemschatten, over de mensheid in diverse stadia van ontwikkeling, over het dieren- en plantenrijk van miljoenen jaren geleden tot aan vandaag. Eigenlijk teveel om op te noemen en alhoewel we heel veel hebben gezien, denken we ook nog wel het een en ander te hebben gemist.


In deze straat liggen 2 grote musea naast elkaar. Het andere is het Victoria and Albert Museum, waar je kunt genieten van (reproducties van) beroemde kunstschatten uit Italie (Florence) en daarnaast ook sarcofagen en enorme zuilen van vroegere tempels, allerlei kunstwerken uit Oost-Azie en het Midden-Oosten, schilderijen, keramiek en glas, meubilair, kleding en mode, enz... gewoon teveel om op te noemen. In de tuin van dit museum hebben we eerst een lichte lunch genomen en hebben daarna nog rondgelopen totdat we onze voeten bijna niet meer voelden.


Te vermelden valt nog, dat de entree voor beide musea gratis is. Ondanks onze vermoeidheid hebben we nog een derde bestemming bezocht. Daarvoor moesten we met de metro naar London Bridge. Dat bleek nog een klein probleempje, want we konden de ingang van het station niet meer terugvinden en een andere ingang aan de overkant van de weg was gesloten. Een behulpzame Londenaar heeft ons uiteindelijk geholpen om nog een andere ingang te vinden die 3 straten verderop lag. Het reisdoel was Borough Market, een gedeeltelijk overdekte voedselmarkt, waar eet- en drinkkraampjes zij aan zij staan en de gezellige drukte een verblijf aangenaam maakt. Deze markt schijnt ook een gewild decor voor films te zijn, maar dat hoorden we pas later. Wij hebben er ongeveer een half uur rondgelopen en ook nog een half uur op een terrasje gezeten met een lekker glas wijn. Daarna hadden we het wel gezien en zijn terug in de metro gestapt, richting hotel. Bij terugkomst op King's Cross St Pancras hebben we eerst onze Oystercards in de terugbetaal-automaat gestopt en kregen allebei nog £ 8,20 terug. Voor het avondeten zijn we binnengestapt bij een Indiaas restaurant genaamd Tandoori. In een van onze eerdere weblogs hebben wij geschreven, dat Indiaas eigenlijk overal hetzelfde smaakt, maar dit was duidelijk de uitzondering. De kip was te hard gebakken en de saus smaakte anders dan anders. Het was ook veel te duur. Dat we voor brood moesten bijbetalen, dat hebben we al eerder meegemaakt maar £ 8,50 voor 2 plakken brood en £ 4,25 voor een klein schaaltje waterige sla, zonder andere ingrediënten, dat vonden wij eigenlijk te zot voor woorden. Maar ja, je eet het op en dan moet je er ook voor betalen. De eigenaar wilde aanvankelijk ook nog eens cash betaald hebben, ondanks dat er een pinautomaat op zijn balie stond. Maar toen ik hem vertelde dat ik te weinig contanten in mijn portemonnee had, koos hij toch eieren voor zijn geld en accepteerde alsnog mijn creditcard.
Onderweg terug naar het hotel zijn we binnengewipt bij de supermarkt CO-OP (ja, die hebben ze in Engeland ook al) om wat eten en drinken voor de terugreis te kopen. Nadat we de boodschappen naar de kamer hadden gebracht en daar al een deel van de koffers hadden ingepakt, zijn we nog terug naar buiten gegaan om, als slotakkoord van deze korte vakantie, onze laatste ponden te spenderen op het terras van de The Waterrats naast het hotel, waar we vanmorgen ook hadden ontbeten. We lagen uiteindelijk op tijd op bed, want de volgende ochtend moesten we vroeg op.


 donderdag 18 april: de terugreis


Om 06:00 liep de wekker af. We hadden 40 minuten nodig om onszelf te verzorgen en onze spullen te verzamelen en 10 minuten om naar het station te lopen. Daar konden we vrijwel direct in de rij aansluiten en zo rond 07:00 uur waren we door de bagage- en paspoortcontrole heen. Daarna werd het een kwestie van wachten tot we in konden stappen. In dat uurtje, dat we daar zaten, vertrokken er nog twee Eurostars, een naar Parijs en de andere ging wel onze richting op, maar niet verder dan Brussel. Onze trein, die om 08:15 uur vanaf platform 9 vertrok, had als eindbestemming Amsterdam. We hebben in Engeland geen tussenstops meer gehad. Na het verlaten van de tunnel moesten we onze klokken weer een uur vooruitzetten. In Lille hebben we ongeveer 5 minuten stilgestaan omdat de "crew" van de trein vervangen moest worden. De stop in Brussel was ook van korte duur en zo waren we om 12:30 uur al in Rotterdam. In tegenstelling tot de heenreis werkten de informatieschermen in de trein nu wél en zo hebben we o.a. kunnen lezen dat de kanaaltunnel 50 km lang is, op het diepste punt op 75 meter onder de zeebodem en 115 meter onder het wateroppervlak ligt en dat de maximale snelheid van de Eurostar-treinen 344 km per uur is. De actuele snelheid werd ook nu niet getoond.
De Intercity van Rotterdam naar Utrecht vertrok om 12:50 uur en deed daar 40 minuten over, aankomst 13:30 uur. Toen moesten we wel even rennen om de sprinter naar Maarssen te halen, maar ook dat is gelukt en in Maarssen aangekomen bracht een 10 minuten durend busritje ons weer terug in Boomstede. Om 14:00 uur waren we thuis.

Op het perron in Rotterdam stond een incheckpaal met daarboven een bordje met de tekst: "Indien u van een buitenlandse reis terugkomt, dan kunt u voor het vervolg van uw reis hier inchecken" (misschien niet letterlijk zo, maar de boodschap was duidelijk). Ik zag het pas staan, toen we al in de trein zaten, die op het punt stond om te vertrekken. Op dat moment vroeg ik me af: Hadden wij dat ook moeten doen? Maar die gedachte heb ik meteen van me af gezet, want op onze tickets stond vermeld: "Geldig van/naar elk station in NL". Toch bleef het een beetje knagen, want dat zijn tegenstrijdigheden, die de argeloze reiziger volkomen op het verkeerde been kunnen zetten en ik heb me dan ook meteen voorgenomen, om daar thuis een mail aan te besteden naar de instantie waar van wij de tickets hadden afgenomen. Zo gezegd, zo gedaan en ik kreeg als antwoord dat die toevoeging op onze tickets alléén maar van toepassing was als wij met de Intercity Direct uit Brussel waren teruggekeerd. Voor reizigers die met de Eurostar in Nederland aankomen, eindigt de geldigheid van het ticket bij het uitstappen uit die Eurostar. Nou, dat is dan raar, want de heenreis van Maarssen naar Londen was € 8,50 goedkoper dan de terugreis en die duurdere terugreis zou dan maar geldig zijn tot Rotterdam...???   Het betekent wél, dat wij bijna een uur lang zonder geldig vervoersbewijs met de trein door Nederland hebben gereden en het is maar goed, dat we onderweg geen kaartcontrole hebben gehad.




Lia en Wal